Het eind is in zicht

Het is bijna niet te geloven… Outreach is voorbij! Afgelopen drie dagen hebben we een debriefing gedaan waarin we de hele DTS evalueerden met al haar plus- en minpunten. De komende 3 dagen zullen we vooruitblikken op onze thuiskomst en hoe we kunnen dealen met het ‘normale’ leven. Maandag hebben we onze graduation, en dan zit het er echt op!

Maar laat ik eerst eens vertellen hoe ik de laatste twee weken outreach beleefd heb.
Om eerlijk te zijn, was ik op het ergste voorbereid. We zouden een tijdje in een kleine gemeenschap doorbrengen, en ik zag er behoorlijk tegenop. Maar in werkelijkheid waren het de beste tien dagen van heel de outreach! Ondanks het feit dat m’n slippers de heenweg niet hebben overleefd, en ik dus 10 dagen lang blootsvoets heb moeten lopen. Maar het was het waard! Het dorpje ligt tussen twee rivieren, waarvan één ‘Ando’ heet, en dus wordt het dorpje ‘Ando community’ genoemd. Het bestaat uit 5 families. Samen hebben ze een kerkje, en naast het kerkje is het huis van de pastor, en aan het huis van de pastor is een soort logeerhuis, waar wij in sliepen. Het is een traditioneel Solomon huis gemaakt van hout en bladeren, met een veranda en hangmat.
Elke ochtend deden we een teaching, waarvan elk van ons was een keer verantwoordelijk voor was. Na de teaching of na de lunch zwommen/baden we in de Ando, wat echt heerlijk was, gezien er geen douche was. Daar wasten we ook onze kleren en deden we onze afwas.
’s Middags gaf één van onze jongens muziekles aan geïnteresseerden van de gemeenschap. Daarnaast hadden we vaak ’s avonds nog een dienst die we voorbereidden, met liederen, getuigenissen en dramastukjes.
Hoewel we dus veel hebben gedaan daar, hebben we zo’n fijne tijd gehad! Elke dag zwom ik dus in de rivier en heb ik eigenlijk de hele tijd gespeeld met de kinderen en met de jongeren gesocialized. Ik merk dat het zo belangrijk is om naast de ‘geestelijke’ dingen die we in de kerk doen vooral relaties te bouwen. Eigenlijk maakte ik vooral lol met de mensen daar, maar daardoor voelen ze zich extra geliefd en gewaardeerd. We merkten echt dat ze het zo fijn vonden dat we er waren, ze wilden zelfs dat we langer bleven (wat ik sneaky zelf ook wilde) en ze hopen dat we allemaal ooit eens terugkomen.
En de natuur daar is prachtig! We werden omringt door palmbomen, dus continue aten we kokosnoten, papaja, mandarijnen, cacao, enz. En de mensen kwamen zo vaak eten brengen! De jongeren wisten dat ik kick op mandarijnen en citroenthee, dus vaak kwamen ze me een hele mand vol met citroenen(bladeren) en mandarijnen brengen, super lief!

Het enige minpunt was het ‘toilet’: een minischuurtje met een doek als deur en een gat in de grond… Maar de rest was mega relaxed! Het was heel praktisch (waar ik dol op ben), gezellig, mooi en het eten was heel goed, en het heeft bijna niet geregend! Dit was echt wat ik nodig had na alle kwellingen van vorige weken haha.
Het was dan ook erg jammer om die plek en die lieve mensen te verlaten. Zes uur ’s ochtends vertrokken we te voet om ergens door een truck opgepikt te worden. Maar voordat we vertrokken stonden er ineens 5 van de jongeren voor onze neus, om al onze spullen te helpen dragen. Zo freaking lief!

We kwamen weer aan op de YWAM-base, waar ik tot de ontdekking kwam dat AL mijn spullen die ik achter had gelaten onder de schimmel zaten… Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds bezig m’n koffer schimmelvrij te maken…
Maar goed, ik had toen geen tijd om het op te lossen, want de dag erna vertrokken we alweer naar onze laatste locatie.
De laatste locatie was wederom een kleine gemeenschap, ook bestaande uit 5 families. En ook daar hebben we diensten gedaan, en gesocialized met de families. Ze liepen ons enorm te hinten dat ze wilden dat we langer bleven, maar daar hadden we dus geen tijd meer voor. En eigenlijk was dat maar goed ook, want as usual waren er weer teamleden ziek. Desalniettemin hebben we ook daar een goede tijd gehad.

En nu zit het er dus op. Lesfase is voorbij, outreach is voorbij, debriefing is voorbij. Iedereen praat over thuis, iedereen heeft al plannen voor na DTS, iedereen heeft de helft van z’n (beschimmelde) spullen al weggegooid, het is tijd om naar huis te gaan.
Van te voren weet je nooit wat je gaat leren en gaat meemaken, en zelfs nu is het soms nog te moeilijk om alles te verwerken. Maar één ding weet ik zeker: ik heb ontzettend veel geleerd en ben gegroeid in mijn geloof. Ik heb Gods aanwezigheid elke dag ervaren, en ook al ging het niet altijd over rozen, Hij was erbij. Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb kunnen doen!
En ik wil dan ook iedereen bedanken die aan mij heeft gedacht, voor mij heeft gebeden, mij financieel gesteund heeft, en mij op de hoogte heeft gehouden over thuis.
Ik heb jullie gemist, en heb zin om jullie weer te zien!