De laatste lootjes

Ik moet zeggen dat deze week enorm veel van me gevergd heeft… Er waren momenten dat ik het niet meer zag zitten en alleen maar naar huis wilde. Het regenseizoen heeft kennelijk een mega slecht effect op mijn stemming.

We gaan nog steeds elke dag naar een andere kerk om een dienst te doen. Maar omdat het non-stop regent, en hier geen normale wegen zijn, is het elke dag een avontuur om bij de kerkjes te komen.
Afgelopen week (de dag dat ik m’n vorige post plaatste) begon het. Het had daarvoor al geregend, maar het had nog niet zoveel problemen veroorzaakt. Maar de dag dat we naar de bus liepen om naar de stad te gaan, stonden we tot aan onze kuiten in de modder. Toen was het nog hilarisch, maar inmiddels zijn we een week verder en is de situatie niet beter. Inmiddels staan we tot onze knieën (in mijn geval bovenbenen) in de waterplassen. Omdat sommigen van ons (waaronder ik) hun slippers hebben verloren doordat ze in de modder bleven steken en niet meer terug te vinden waren, lopen we meestal blootsvoets. Maar gezien hier in de communities het vuilnis niet wordt opgehaald en mensen overal hun zooi neer kwakken, komt het nogal eens voor dat je ergens in staat. Zo gebeurde het dat ik met m’n voet midden in een oud, verroest tonijnblikje ging staan en er nu een dikke snee in m’n teen zit. En gezien je zodra je een stap buiten zet, minstens 10 centimeter de modder in zakt, is het onmogelijk om die snee schoon te houden. Maar goed, inmiddels heb ik dat geaccepteerd en ben ik gestopt met elke 10 minuten een nieuwe pleister erop te doen.

Eigenlijk is het allemaal prima vol te houden, maar woensdag had ik even een minibreakdown. Soms is het net even teveel. Het is vermoeiend om continue omringt te zijn met 10 anderen, en je kunt niet weg gezien de base omringt wordt door een zee van modder. Daarnaast is het ook geen feest om in de regen je kleren met de hand te moeten wassen, en je continue oncomfortabel te voelen. Daarbij komt dat we alleen maar rijst, tonijn en wit brood eten, en daardoor m’n maag aan het trippen is. Tenslotte zijn er natuurlijk ook altijd de persoonlijke issues die in zulke situaties nog eens extra benadrukt worden. En je wordt continue met jezelf geconfronteerd. Je sterkten en zwakten komen extra sterk aan het licht. Maar dat is uiteindelijk een deel van het leerproces. Ik wist bijvoorbeeld van mezelf dat ik ongeduldig ben, maar hier is het nog eens 1000 keer zo erg haha. Nu besef ik dat ik er echt aan moet werken, want de rest heeft er last van.
Aan de andere kant merk ik dat mijn vreugde een sterke eigenschap is van me. Hoe verrot ik me soms ook voel, ik weet gelukkig altijd mezelf en de rest op te vrolijken door wat sarcastische opmerkingen te plaatsen of mezelf belachelijk te maken.

Dus na m’n minibreakdown heb ik gelukkig de draad weer opgepakt en bekijk ik alles meer van de zonnige kant. Zodra ik weer eens nat geregend wordt terwijl ik in het donker door de modder naar de YWAMbase probeer te strompelen, en ik daar tot de ontdekking kom dat de helft van m’n bed is natgeregend door het raam, barst ik in zingen uit (op lichtelijk sarcastische toon) omdat ik weet dat ik hier over een paar weken smakelijk om kan lachen.
Daarnaast is het trouwens heel bemoedigend om te zien hoeveel de mensen hier om ons geven en hoezeer ze het waarderen dat we elke dag onszelf door de modder slepen om hun het evangelie te brengen. En dat is natuurlijk de reden dat we hier zijn!! Soms vergeet ik dat door de omstandigheden, maar de laatste paar dagen begin ik me weer te focussen op de reden dat we hier zijn, en dat is Jezus Christus!

En dat is maar goed ook, want het ziet er naar uit dat de omstandigheden misschien zelfs nog minder comfortabel worden. Morgen vertrekken we namelijk naar een andere communie. Leiderschap heeft besloten om niet naar Maleata te gaan, maar om in te gaan op een aanbod van een plaatselijke pastor om daar anderhalve week te verblijven. Ik heb geen idee waar we zullen slapen, maar ik heb zo het idee dat de YWAM base waar we nu verblijven een luxe is in vergelijking met hoe ze daar wonen. We zullen zien, dit is een goede ervaring voor me om m’n prinsessenleven eens even achter te laten (ik word hier dan ook continue belachelijk gemaakt om m’n ochtend- en eetrituelen). Dus wees niet verrast als ik in Nederland ineens allerlei nieuwe gewoontes heb opgepikt (lees: eten zonder bestek).

Het weekend daarna zullen we weer in een andere communie zijn, en dat is het eind van de outreach. Zo’n gek idee!! Hoewel de dagen langzaam voorbij kruipen, zijn we dus toch bijna aan het einde gekomen.
Na de outreach gaan we weer terug naar de YWAM base (waar we nu zijn) voor debriefing. Onze base leider uit Sydney komt over en we zullen de DTS evalueren, en we hebben wat lessen over hoe te dealen met wanneer we weer terug komen in de ‘normale’ wereld. De diploma uitreiking is de 27e, een vrije dag de 28e en de 29e vertrekken we weer naar Sydney.

Dus het zit er bijna op, maar ik moet het nog eventjes twee weken volhouden (drie weken inclusief de debriefing). En ik ga er vanuit dat de volgende locatie echt in de middle of nowhere is (als dat al mogelijk is), dus dan zullen we niet naar de stad gaan en dus geen internet gebruiken. Dus de komende twee of drie weken zullen jullie even niets van mij horen.
Nu is het tijd om opnieuw m’n tas in te pakken en me mentaal voor te bereiden op de volgende reis!