De cultuurschok wordt steeds groter...

Inmiddels zijn we een dikke week verder, en ben ik gewend aan de kerk waar we overnachten. Het is nog steeds elke dag de vraag of de douche het doet, en het slot van de wc/douche werkt niet, dus elke keer is weer een nieuw avontuur. En er is geen licht, dus ’s avonds is het een extra uitdaging om naar het toilet te gaan, vooral gezien dan alle (gigantische) spinnen en kakkerlakken tevoorschijn beginnen te komen. Desalniettemin is het heel tof om hier te verblijven. Er zijn hier zoveel mensen waarvoor we een zegen kunnen zijn, maar tegelijkertijd zijn zij vaak een veel grotere zegen voor ons. Ze klimmen in bomen om ons mango’s te brengen, of plukken citroenbladeren voor onze thee, en een vrouw die ik leerde kennen, kwam me een keer een hele tas vol vruchten brengen (kokosnoten, mango’s, pinda’s en allerlei coole vruchten die ik nog nooit had gegeten).
Daarnaast zitten we een minuut lopen van allerlei kleine winkeltjes vandaan, dus elke dag kunnen we boodschappen doen. Hoewel we super weinig geld voor eten hebben, en we dus eigenlijk alleen maar rijst eten haha.

In het begin zag ik er heel erg naar uit om naar de YWAMbase te gaan, omdat het daar tenminste meer leefbaar zou zijn. Maar helaas was dat één grote illusie…
Donderdag gingen we naar een kerk waar we uitgenodigd waren, en onderweg zouden we langs de YWAMbase lopen om het alvast te bekijken. Vanaf de bushalte moesten we 20 minuten door de rimboe lopen om er te komen. Het gras was zo hoog, dat op een gegeven moment we over een ‘brug’ moesten lopen, omdat we er anders niet doorheen konden komen. De ‘brug’ was een avontuur op zichzelf: de breedte is ongeveer een halve meter, dus het is behoorlijk balanceren. Daarbij buigen de planken mee wanneer je eroverheen loopt, dus de kans dat je voet tussen één van de planken blijft steken is behoorlijk groot. En op sommige punten missen de planken, dus moet je over een minuscuul stukje hout balanceren. De grote grap is dat we daar dus morgen met onze koffers overheen moeten zien te komen…
Maar het zien van de YWAMbase was al helemaal shocking. Het is letterlijk een grote hut in de middle of nowhere. Ik heb de toiletten en douches nog niet gezien, maar misschien is dat maar goed ook. Ik heb een verhaal gehoord over een dode vogel die eens in de waterstank was beland, en dat ze dus met dat water moesten douchen… Haha, en eerst had ik nog ergens hoop dat ze internet op de base zouden hebben… Die hoop heb ik inmiddels laten varen.
Maar goed, ik ben langzaam aan het wennen aan het idee van de base. Ondertussen kan ik ons verblijf in de kerk extra waarderen.

Naast alle contacten die we hebben gelegd in de kerk, hebben we veel andere kerken bezocht. Het toffe was dat we met onze groep in de krant stonden! En daardoor konden kerken contact opnemen met ons en ons uitnodigen voor hun diensten enzo. Daarnaast hadden we al veel contacten, gezien er 5 locals in onze groep zitten. Dus deze afgelopen week zijn we bijna elke dag naar een kerk gegaan. In één kerk hebben de jongens geschilderd, en de meiden gaven dansles aan de vrouwen. In de andere kerken hebben we de hele kerkdienst verzorgd.
De dag dat we langs de YWAMbase liepen, zijn we naar een kerk gegaan op een ander klein eilandje. We moesten in kano’s een rivier oversteken om op het eilandje te komen. Daar stonden al allerlei vrolijke ‘village kinderen’ op ons te wachten om ons naar de kerk te brengen. De kerk was een super schattig mini gebouwtje zonder muren. We waren vaker langs een ‘village’ gekomen, maar dit was de eerste keer dat we er echt in waren. De kinderen doen me aan de zigeuners in Oekraïne denken: ze zijn vies en hebben gescheurde kleren, maar ze zijn allemaal super vrolijk. Ze leven in armoede, maar in ‘the village mensen’ kunnen heel goed overleven, want ze hebben alles tot hun beschikking om zich te kunnen voeden. Dus het ziet er extreem arm uit, maar volgens mij vinden ze het zelf prima. Ze zijn wel heel erg verlegen naar blanke mensen, en daarom is het zo fijn dat we 5 locals in ons team hebben. Maar je merkt dat al hun aandacht op ons (de blanken) is gevestigd. Ook al is er iemand aan het spreken of een lied aan het opvoeren is, ze kijken altijd naar ons, ook al zitten we in een hoekje niks te doen.
In die zin was de cultuurschok dus erg groot: te midden van een ‘village’ te zijn. Maar het was heel bijzonder! En zo hebben we weer een andere kant van Solomon Islands gezien.

We weten nog niet zeker of we werkelijk 3 weken zullen blijven op de YWAMbase zoals gepland (ik ben elke dag God aan het smeken dat het korter wordt), dus ik heb geen idee hoe lang het duurt voordat ik weer wat kan laten horen. Ik weet dat het goed voor me is om eens in een compleet ander milieu en cultuur te wonen, maar ik zie er wel een beetje tegenop. Gelukkig kan ik er tot nu toe elke dag een grote grap van maken, zodat het wat makkelijker is. Ik ben benieuwd wat onze periode op de YWAMbase gaat brengen!

PS Gezien ze hier de traagste internetverbinding van het universum hebben, kan ik niet op m’n mail komen. Heel soms kan ik mails openen en lezen, maar niet beantwoorden. Dan weten jullie dat vast.