Tahiti, New Zealand, Australië, Solomon Islands

O my goodness!!! Solomon Islands is zo.. ANDERS! Allereerst: het is freaking HEET! En het is zo primitief! En er zijn bijna geen blanke mensen. We worden continue nagegaapt op straat haha. En de huizen zijn heel sloeberig, en ze drinken water uit een regenton. De douche kan er elk moment mee ophouden, wat uiteraard mij gelijk de eerste keer gebeurde. Dus m’n eerste indrukken van Solomon Islands zijn best extreem. Maar het is zo mooi! We zijn er pas net, dus we hebben nog niet veel gezien. Maar toen we over de eilanden vlogen, zagen we gelijk al hoe mooi het is hier. En het is zo goed om onze klasgenoten weer te zien!
Gisteren reden we naar een kerk in de achterbak van een truck, en dus konden we mooi het landschap bekijken. De kerk was in ‘the village’, waar alles nog extra primitief is. Kleine huisjes van hout en stro op palen. Maar het was zo mooi om te zien! Vooral op de terugweg, want toen was het donker, en konden we alle kleine lichtjes van de huisjes zien. Het leek de Efteling wel.
Ze zeggen trouwens dat Solomon Islands een derde wereldland is. Dat verbaasd me eigenlijk wel, want het is niet zo dat ze hier sterven van de honger ofzo. De grond is namelijk zo rijk, dat ze er genoeg op kunnen verbouwen. Alleen zijn ze niet ontwikkeld en effectief genoeg om er echt goed werk van te maken.
Daarnaast is het opvallend dat er bijna alleen maar mannen zijn. Vier op de vijf mensen hier is man, zo bizar!

Maar laat ik eerst vertellen hoe onze laatste week in Tahiti was. De laatste dagen waren verfrissend. Een nieuw huis, nieuwe activiteiten en EINDELIJK bezochten we Papeete, de hoofdstad van Tahiti. Woensdagavond zijn we daar heen gegaan om desert te eten. De stad is heel cool verlicht met allemaal kerstlichtjes (hoewel het al 2 weken na kerst was..).
Vrijdag hadden we onze vrije dag en zijn we ’s middags naar de stad geweest. Ik had gehoopt dat we de hele middag konden gaan, maar helaas was het maar anderhalf uur. In die tijd zijn we naar de overdekte markt van Papeete geweest. Allemaal super gezellige kraampjes met veel schelpen, sieraden, pareo’s en speciale Tahitiaanse cosmetica spulletjes. En gezellige Tahitiaanse mannetjes die muziek maken. De specialiteit van Tahiti is de zwarte parel, dus waar je maar kijkt in Tahiti, zie je wel een parelshop. En er waren dan ook veel parelkraampjes op de markt.

Verder hebben we die week gebeden voor het nieuwe huis van de familie waar we logeerden. Donderdag hebben we een gebedswandeling gedaan in dat gebied. Verder hebben we drie soort van kerkdiensten gedaan met een nieuwe kerkgroep daar. Het is een groep van ‘nieuwe’ christenen die veel bij elkaar komen. Ze hadden ons gevraagd om de aanbidding te doen, dus Belinda en ik hebben met de Tahitiaanse jongens weer lekker muziek gemaakt (as usual speelden ze veel franse en Tahitiaanse nummers, dus de helft van de tijd heb ik staan playbacken, maar desalniettemin was het heel fijn om te doen). Die avonden waren voor mij heel speciaal. De eerste avond dat we daar aan het voorbereiden waren, zag ik vanuit het raam daklozen op straat liggen. Belinda en ik besloten ze uit te nodigen voor de dienst, en twee van hun kwamen mee. Ze vonden het heel fijn! Ik heb vet lang met één van die vrouwen zitten kletsen, en de twee diensten erna was ze ook gekomen. Het was voor mij een super leerzame ervaring, omdat ik dit niet zo één twee drie in Nederland zou doen, maar het was super bijzonder. Dit is echt een manier om te laten zien dat God van mensen houdt en ik kon echt zien dat ze veranderde naarmate ze vaker kwam.

Het gezellige was dat een aantal van de Tahitiaanse jongens die we in de mini-DTS hadden ook al die tijd bij ons hebben gelogeerd. We hebben ze ook in Nony en Alains huis veel over de vloer gehad, dus eigenlijk volgde ze ons overal waar we gingen. Nu de outreach in Tahiti is afgelopen, besef ik dat dit eigenlijk het belangrijkste was van de outreach. Het was goed om relaties met de Tahitianen op te bouwen en iets naar ze te kunnen uitstralen. Ze deden alles met ons mee: de diensten, de activiteiten, het evangeliseren. Het was super tof om dat met de Tahitianen samen te doen.

Want dat is ook iets wat we hebben gedaan in Papeete: evangeliseren. Belinda en ik wilden weer bloemen uitdelen op straat, net als we in Sydney deden. Dit keer wilden we van te voren Bijbelteksten uitzoeken om aan de bloem vast te maken. Het evangeliseren in Tahiti is heel anders dan in Sydney, gezien iedereen hier eigenlijk al gelooft. Maar het verschil is dat ze het totaal niet uitleven. Dat maakt het eigenlijk veel moeilijker om te evangeliseren. Ze weten alles al, maar het boeit ze niet veel. En in Sydney kan je mensen echt de ogen openen door te vertellen hoeveel God van ze houdt. Dus de ervaring hier was heel anders. Maar het was op een andere manier heel tof. Ik ging met twee Tahitiaanse jongens samen, en in het begin waren ze heel verlegen, maar na een tijdje vonden ze het super tof om te doen. Dus het was heel mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelden, en dat was denk ik belangrijker dan de daadwerkelijke actie die we deden. Want we zijn hier ook om de Tahitiaanse christelijke jongeren te bemoedigen en te laten groeien. Dus dat was ook weer een mooie ervaring.

Dinsdagavond was onze laatste avond. Dat was ook weer een avond in die kerk. Iedereen ging voor ons (de YWAM mensen) bidden. De hele avond was ik al erg down, omdat ik geen afscheid wilde nemen. Dus ik zat tijdens de dienst al half te huilen. Maar toen de jongens één voor één voor ons gingen bidden, had ik het echt niet meer. Elke keer dat er weer een nieuw iemand naar me toe kwam, begon ik weer opnieuw te huilen. We hebben zo’n mooie band met ze opgebouwd en ik ga ze zo missen! Het zijn echt geweldige mensen!
Na de dient zijn we met z’n allen naar het stadje gegaan en hebben we crêpes gegeten. Het was vet gezellig! Het was een mooie afsluiter in Tahiti.
De volgende ochtend vroeg namen we afscheid van het andere team, maar alle Tahitiaanse jongens gingen mee naar het vliegveld waar we afscheid namen.

Eigenlijk waren we nog helemaal niet toe om naar Solomon Islands te gaan. We zaten nog helemaal met ons hoofd in Tahiti en bij de mensen daar. Maar het was goed dat we zo’n lange vlucht hadden, zodat we er ons op in konden stellen.
We vlogen van Papeete naar Auckland (New Zealand), van Auckland naar Sydney, van Sydney naar Brisbane en van Brisbane naar Solomon Islands. In Brisbane hebben we overnacht op de YWAM base. Dus in twee dagen hebben we in 4 vliegtuigen gezeten.
Helaas is m’n kleine koffer nooit aangekomen op het vliegveld van Brisbane! Dus dat is echt super balen, en ik weet niet of ik ‘m nog terugkrijg, of wanneer.

Maar goed, ik ben in ieder geval veilig aangekomen in Solomon Islands, en het is heel fijn om weer bij onze klasgenoten te zijn. Hoewel het behoorlijk overweldigend is, gezien we van een groepje van 3 naar een groep van 11 zijn gegaan nu. We slapen in een kerk, en hier wonen ook nog triljoen andere mensen haha. Het is kennelijk normaal dat mensen in de kerk wonen, want twee van m’n klasgenoten wonen ook in een kerk hier in Solomon Islands.

In totaal zullen we hier zeven weken zijn, waarvan de laatste week evaluatie van de DTS is, en onze graduation.
Drie van de outreach weken zullen we op de YWAM base van Solomon Islands zijn, om ze te helpen waar nodig. Wat we verder gaan doen, is – as usual – nog een raadsel, maar straks hebben we een meeting waarin we plannen gaan maken.

Ik denk dat ik heel weinig contact kan onderhouden, gezien er bijna geen internet is. We moeten naar een internetcafé, maar ik hoorde dat het internet daar eigenlijk totaal niet betrouwbaar is. Dus helaas zit skypen er de komende weken niet in… Ik zal proberen zo nu en dan weer een blogje te posten. Ik hoop jullie op de hoogte te kunnen houden!