Dromen, strand en jeugdtrauma's

Na 6 weken ben ik EINDELIJK naar het strand geweest! Ik dacht dat het er nooit van zou komen, maar eindelijk was het zo ver. Hoewel de reis niet vlekkeloos verliep… De treinen reden niet op het gehele traject, dus moesten we eerst met de bus. ‘Gelukkig’ kwam Tim, onze stafleider er na twintig minuten achter dat we precies de verkeerde kant op gingen. Dus – na hem op ‘liefhebbende’ wijze te hebben terechtgewezen – stapten we weer in de bus, dit keer de goede kant op. Na een twee keer zo lange busrit, konden we gelukkig weer de trein in. Na een overstap te hebben gemaakt, kwamen we aan op Darling Harbour. Daar was ik al eerder geweest, maar het was nog even mooi. Vanaf daar gingen we met de pond naar Manly Beach. Voor de mensen die jarenlang naar het KWC hebben gefietst en trauma’s hebben overgehouden aan de pond: nee, dit is niet zo’n pond. Op deze pond plassen de pondmannen niet van de reling en schelden ze ook niet op je als je niet netjes tussen de lijnen staat. Daarnaast duurt de rit ook niet maar 5 minuten, maar maar liefst een half uur. Het uitzicht was geweldig! Overal zagen we mooie landschappen, en achterom kijkend, was de skyline van Sydney te zien met de Sydney Harbour Brigde. En we voeren langs het Opera House. Het was zo mooi! De vaart alleen al was de moeite waard.
Vanaf de pond liepen we langs wat leuke winkeltjes (triljoen souveniershops die je een poot proberen uit te draaien) en kwamen na een paar minuten al aan op het strand. Het was niet een heel groot strand (als je Scheveningen gewend bent), maar Sydney heeft kennelijk heel veel verschillende stranden. De zee was zo mooi blauw! En natuurlijk stonden er hier en daar ook wat palmbomen, en liepen er lots and lots of beachboys rond (voor de dames (en nieuwsgierige heren): zie foto’s).
Jammer was dat toen we eenmaal (na 100 uur) eindelijk waren aangekomen, we nog maar een uur hadden voordat we terug moesten voor de rest van het programma. Dus besloten we sneaky om de rest van de dag te skippen. Helaas was de rest van de staf en de klas daar niet zo blij mee.. Maar: het was het waard! Ik heb een heerlijke stranddag gehad!

Dat is soms nog steeds wel worstelen: we hebben zo weinig vrije tijd! De vrije dagen zijn zondag en maandag. Maar zondags gaan we ook naar de kerk en maandagavond hebben we om 7 uur weer les. Op die manier hebben we dus nooit een hele dag vrij. Ik heb het er al met de staf over gehad, dus misschien dat ze binnenkort een keer ons een hele dag vrij geven (yeah right).

Daarnaast heb ik geweldig nieuws! Ik weet – voor de helft – waar we naartoe gaan op outreach! TAHITI!!! Ik ben super blij!! Gezien veel bewoners hier op de base van een eiland komen (Solomon Island, Fiji, Tahiti, Vanuatu, etc.), ben ik heel nieuwsgierig geworden naar de eilanden. Dus ik vind het heel tof dat we naar Tahiti gaan. Er liggen plannen om daar ook een YWAM base te beginnen, dus we kunnen daar hen erop voorbereiden (dat ze weten wat voor lunatics ze kunnen verwachten).
Hoogstwaarschijnlijk gaan we na Tahiti ook nog naar een andere plek, maar het is nog niet zeker waarheen.

Ik heb nog 8 weken, waarvan 7 lesweken. De laatste week is voorbereiding op de outreach.
Afgelopen week hebben we het gehad over het Vaderhart van God. Het was weer heel bijzonder en ik heb enorm veel geleerd. Het is zo tof om te zien hoeveel kanten er aan God zijn, elke keer ontdek ik weer wat nieuws!
Elke week hebben we een ‘toets’: een opdracht om te laten zien dat we begrijpen waar we het over hebben gehad. ’t Is een hele chille manier van toetsen. Soms maken we een dramastukje, een rap (en ja, meestal zijn de raps net zo triest als je zou verwachten), een collage of lied. Dit keer was de opdracht een kinderverhaaltje te schrijven. Het verhaal zal ik ook in een blog plaatsen. Iemand anders had er illustraties bijgemaakt, maar helaas kan ik er die niet bij knallen. Dus gebruik je verbeelding maar!

Naast de informatie die we wekelijks krijgen, zijn er altijd wel andere dingen die ik ook leer. Ik realiseer me dat elke keer wanneer ik veel met God bezig ben (tijdens conferenties, op de EH en nu hier), Hij me laat zien dat ik zo’n enorme passie voor acteren heb. Hij brengt me terug naar m’n diepste dromen. Het beangstigd me ook, want ik vind het vaak veel te eng om m’n dromen na te jagen. Ik ga teleurstellingen uit de weg, door de uitdaging helemaal niet aan te gaan. God laat me zien dat Hij het zonde vindt ik weinig doe met m’n passie en dat Hij er vreugde uit haalt wanneer ik toneel speel.
Nu zijn we veel bezig met drama, dus dat is heel leuk! Maar ook continue confronterend voor mezelf. Maar niemand zei dat deze periode makkelijk zou zijn.

Inmiddels leer ik m’n nieuwe klasgenoten steeds beter kennen. ’t Is wel even wennen: ’t zijn enorme vago’s haha, maar elke dag lig ik in een scheur om ze! Ze zijn zo’n andere cultuur gewend: ze communiceren anders, ze hebben andere humor en ze hebben andere normen en waarden. Maar het is heel verrijkend om ze hier te hebben en ik ben dol op ze! Ik kan zoveel van ze leren en met ze lachen.

Ik ben benieuwd wat volgende week mij gaat brengen. We gaan het hebben over Bijbelstudie. Niet bepaald een onderwerp wat ik heel interessant vind, maar misschien is het daarom juist wel heel goed voor me. En tenslotte leer ik elke week weer nieuwe dingen die ik niet verwacht had, dus ik laat me graag verrassen!