And... ACTION!

Jahaa we hebben onze eerste projecten (bijna) afgerond! De laatste keer dat ik schreef, was ik me al mentaal aan het voorbereiden op de filmweek. De rollen waren verdeeld en de scripts uitgedeeld. Tien dagen lang was er de mogelijkheid om de short films op te nemen.

Voor mij begon het gelukkig heel relaxed. Al die weken daarvoor waren zo volgepropt met lessen en activiteiten, dat een aantal chill dagen erg welkom waren. De eerste tweeënhalve dag was ik niet ingeroosterd om te filmen. Eigenlijk had ik de eerste dag (zaterdag) wel een shoot, maar die ging niet door omdat het project nog niet was goedgekeurd en moest dus uitgesteld worden. Dit gebeurd in real life ook vaak bij films, dus dat was gelijk een wijze les. Anyway: ik had dus een aantal dagen om te chillen.
Die maandag was m’n verjaardag! Ik had er best naar uitgekeken om m’n verjaardag eens op een andere plek te vieren, maar de timing was niet geweldig, gezien iedereen zo gestrest was door de filmweek, dat het een beetje voorbij is gegaan. Iedereen was namelijk aan het filmen, behalve ik. Uiteindelijk ben ik wel met een klasgenoot op een mooi plekje gaan lunchen, heb ik miljoen kleren geshopt (thanks voor the money presents!) en ’s avonds had ik m’n eerste shoot. Die shoot vond plaats in een grot en het was een hele uitdaging om die grot in te kruipen in het pikkedonker (’t was überhaupt een wonder dat we de grot gevonden hadden, gezien het hele eiland eruit ziet als een grot). Ik had “birthday donuts” meegenomen (gewone donuts dus, maar ik noemde het ‘birthday donuts’ om hints af te geven dat ik jarig was), en toen hebben de crew en de andere actrices ‘happy birthday’ voor me gezongen (wat een bizarre, maar erg leuke ervaring was in de grot).

Daarna werd het drukker en meer hectisch. Die nacht in de grot duurde tot 2 uur ’s nachts, maar ’s ochtends moest ik weer om 9 uur op een andere set zijn. Dit soort tijden kwamen vaak voor (helaas is dit ook te zien aan het resultaat: in sommige shorts heb ik wallen van hier tot Tokyo, die ik – zelfs met m’n nieuwe make up – niet heb kunnen verhullen). M’n eerste vijf dagen (en 2 grootste rollen) waren erg intens: veel emotionele scènes. En acteren voor de camera is vooral HEEL VEEL wachten… En ’t is dan ontzettend lastig die emotie vast te blijven houden. Eerst doen ze een wide shot, of een master shot, waarin ze de hele scene breed filmen. Dan een aantal medium shots (bijvoorbeeld twee pratende acteurs van dichtbij) van verschillende kanten, en dan nog de close ups (ingezoomd op het gezicht van de acteur) van verschillende kanten. Dus je doet een scene minstens 3 keer (en dat is alleen als je in je eentje een scene doet, met twee of meer acteurs dus nog veel vaker), maar meestal nog 1000 keer. Vooral omdat we allemaal nog studenten zijn en veel fouten maken (vooral als de ‘boom’ (dat lange microfoonding) weer eens per ongeluk voor de camera hangt, uiteraard als je net je beste performance ever hebt gegeven), moet een scene vaak een aantal keer opnieuw.

De laatste paar dagen had ik maar een super kleine rol, maar die waren eigenlijk ’t leukst. Je hoeft minder lang te wachten (want vaak brengen ze je terug wanneer jouw rol voorbij is), en de rollen waren een stuk minder serieus, wat het relaxter maakt om te spelen. En onverwachts mocht ik ook nog in een extra short film spelen (hoewel ’t een niet-sprekende rol was).
Al met al was het een intense, maar geweldige week!

Tot op heden heb ik de resultaten nog niet volledig gezien. Op dit moment zijn de filmstudenten alles aan het editen. De short films mogen maar 5 minuten duren, dus veel moet ingekort worden. Ik sneak af en toe de edit room in, om een glimp op te vangen van de shorts so far. Af en toe is het best schrikken om jezelf terug te zien (ook al oefenen we veel voor de camera in de acteerlessen). Je denkt dat je iets geweldig hebt gedaan, en je make up was perfect, en dan zie je dat ze je vanaf een hoek hebben gefilmd die niet bepaald charmant is… In de ‘echte’ filmwereld schijnen regisseurs en cameramannen daar veel beter op te letten, maar de filmstudenten letten meer op het geheel. Ik probeer er maar doorheen te kijken en slechts op m’n performance te letten.
Ook merkte ik dat ik soms voor een groot deel uit een short geknipt ben. Dat is natuurlijk jammer, gezien je wel een hele dag daar hebt zitten filmen, en uiteindelijk ziet niemand je schitteren op het witte doek. Maar goed: ik heb nog niet alles gezien, dus ik wacht gerust af!
Ik denk dat we over een paar dagen onze filmavond besteden aan het bekijken van alle short films van de klas (16 stuks).

De maandag na de filmweek was een nationale feestdag, dus hadden we allemaal vrij. Ik ben met 2 meiden naar Hilo gegaan, dat is de stad aan de andere kant van het eiland. De stad zelf was eigenlijk helemaal niet boeiend (wij zouden het niet eens een stad noemen, eerder vergelijkbaar met Schalkwijk ofzo), maar we zijn ook naar een waterval geweest, en daar zie je wat meer van de jungle. Het was een heel avontuur met een auto die half uit elkaar viel, maar we hebben het overleefd. En het was heerlijk om eens uit onze YWAM bubbel te komen.

De rest van die week hebben we de filmweek geëvalueerd, en wij, actrices, kregen bezoek van een fotograaf en z’n assistent om headshot foto’s te laten maken. Als het goed is, krijgen we ze allemaal digitaal, en we kiezen er 15 uit die de fotograaf gaat bewerken en die we kunnen gebruiken voor castingbureaus.

En afgelopen week hadden we weer opnieuw acteerlessen. Dit was heel gek, want we waren allemaal helemaal uit het onderwijs ritme, en iedereen was super moe. Veel mensen zijn ook ziekig en uitgeput van alle schoolstress, dus het was moeilijk focussen. We hebben ‘Suzuki training’ gehad. Dat houdt in: voornamelijk veel stampen op de grond en eruit zien als een idioot terwijl je op de muziek over de vloer rolt. Maar ik heb weer ontzettend veel geleerd!

Dit was echter gelijk ook onze laatste acteerles… Het einde is gek genoeg al bijna in zicht. Morgen is ons laatste weekend work duty (hallelujah), en we hebben nog 2 weken algemene lessen samen met de filmstudenten. Volgend weekend is ons final filmproject. En die week erna première, waarin we al onze films tonen aan de hele base.

Ons final project bestaat uit 3 short films en alle actrices hebben auditie gedaan voor hun favo shortfilm. Ik speel in ‘Code Red’, een comedy (hopelijk word het daadwerkelijk grappig, dat is altijd even afwachten) over een meisje dat zich altijd het derde wiel voelt bij haar 2 vriendinnen met hun vriendjes, en uiteindelijk een knappe dude betaald om haar vriendje te spelen (ik heb talloze hints gegeven aan de regisseur wie ik wil dat de rol van m’n vriendje gaat spelen: onze ontzettend knappe onderbuurjongen). Het script is nog in ontwikkeling, dus het is even afwachten.

Het einde is dus bijna in zicht! Van te voren was ik van plan hier ook voor de stage te blijven, maar de stage stelt kennelijk geen bal voor. Dus ik heb besloten eerder naar huis te komen! Ik ben nog aan het overleggen met m’n vliegmaatschappij wat handig is, dus ik heb nog geen datum. Ik ben van plan nog een aantal dagen te chillen in Kona om meer van het eiland te zien. En wie weet vlieg ik nog voor een aantal dagen naar Honolulu! Zo zie ik iets meer van Hawaii dan dit eiland. Ik houd jullie op de hoogte en wie weet: tot snel!